سال‌ها قبل، فندک به عنوان وسیله‌ای قابل حمل‌ونقل برای روشن کردن آتش، جای خود را در میان مردم جهان باز کرد و مردم آن را به رسمیت می‌شناختند. وسیله‌ای که راحت‌تر از سنگ چخماق و کبریت، به کار مردمانی می‌آمد که محتاج آتش بودند. تنها مشکل فندک‌ها این بود که همانند کبریت، با وزش باد خاموش می‌شدند.
جورج بلیزدل (George G. Blaisdell) تصمیم گرفت فندک ضدبادی طراحی کند که هم ظاهری زیبا داشته باشد و هم استفاده آسان. وی در سال 1932 با الهام گرفتن از یک فندک مشابه اتریشی، نخستین فندک زیپو را در پنسیلوانیا تولید کرد و آن را به قیمت یک دلار و 95 سنت فروخت. او نام زیپو را به این دلیل برای این فندک انتخاب کرد که از صدای کلمه «زیپ» خوشش می‌آمد و «زیپو» صدای مدرن‌تری داشت.
زیپو با بنزین مخصوص به خود روشن می‌شد و برای روشن کردن آن فقط کافی بود یک بار فتیله‌اش آتش بگیرد. فندک که روشن می‌شد،‌ دیگر نیازی به نگه ‌داشتن چیزی وجود نداشت. فتیله ‌از بنزین مخصوص زیپو تغذیه می‌کرد و روشن می‌ماند.
طراحی و تزئینات زیپو، یکی از خصوصیاتی بود که این فندک را از سایر نمونه‌های خود متمایز کرد. اولین نشانه‌های توجه سازندگان زیپو به طراحی در فندک، در سال 1935 نمایان شد. در این سال بود که قطعه‌های تزئینی آهنی به آن اضافه شد تا زیباتر و خاص‌تر باشد. یکی از خصوصیات زیپو این است که همه فندک‌هایش، یک شماره اختصاصی دارند. اولین زیپویی که با شماره مخصوص تولید شد، در سال 1936 به بازار آمد. شماره این زیپو 2032695 بود. این کدگذاری در طول سالیان تغییر کرد و حتی به جایی رسید که روز و سال تولید آن نیز با کدهایی قابل فهمیدن بود. زیپو روی فندک‌هایی که زندانیان آن را تولید کرده‌اند، کدگذاری‌هایی کرد که نشان دهد این فندک را آنها ساخته‌اند. حتی نوع جرم و طول مدت زندانی بودن سازنده هر کدام از این فندک‌ها نیز با این کدها مشخص می‌شد.


منبع: سایت پاسارگاد تاباک